سقوط قذافی؛ ملت‌ها عبرت بگیرند

این روزها به غیر از یکی دو استثنا، تمام دنیا از فروپاشی حکومت ستمگرانه قذافی خوشحال هستند و همه‌جا می‌شنویم و می‌خوانیم که چرا دیکتاتورها عبرت نمی‌گیرند، با دیدن سرنوشت بن علی، مبارک و قذافی به خود نمی‌آیند و به فکر اصلاح دنیا و آخرت خود نمی‌افتند.
واقعیت این است که اگر قرار بود با زوال و سقوط یک دیکتاتور، نسل جباران و ستمکاران عالم ریشه‌کن شود که پس از نمرود به عنوان نماد دیکتاتوری در دنیای کهن و بعد از مرگ و نابودی سزار، تزار، هیتلر و موسولینی دیگر نباید شاهد حضور حکومت‌های ستمگر می‌بودیم اما می‌بینیم که نه‌تنها عبرت گرفته نشد بلکه زورگویی و یکسونگری حتی در شکل و قیافه آزادیخواهی نیز رواج یافت. در طرف دیگر ماجرا اما این ملت‌ها هستند که باید از ریزش و سقوط دیکتاتورها ضمن ابراز خوشحالی درس بیاموزند. آنها هستند که باید ببینند و بدانند که تا چه اندازه دیکتاتورهای به ظاهر غول‌آسا به شیر کاغذی و ببر پوشالی می‌مانند؛ ملت‌ها باید با چشم‌هایی به قد و قواره تمام دنیا ببینند چگونه دیکتاتورها که زیر باد ابهت تشکیلات امنیتی حکومت می‌رانند به تلنگری از پای در می‌آیند و آنجا هم که مقاومت می‌شود، باید بدانند که می‌دانند با ایثار و جانبازی آنها سرانجام خود و حامیانشان سر تسلیم فرود می‌آورند.
انگلیسی‌ها ضرب‌المثلی دارند که می‌گوید« در سیاست نه دوستی دایمی وجود دارد و نه دشمنی همیشگی»، یعنی اینکه دیکتاتوری به نام قذافی دو سال قبل با چه جلال و جبروتی وارد فرانسه شد و به جای رفتن به هتل، در وسط معروف‌ترین خیابان جهان، شانزه‌لیزه چادر زد.هنگامی که رییس‌جمهور فرانسه به دلیل دعوت از قذافی مورد انتقاد قرار گرفت، گفت: آیا عیبی دارد که یک رییس حکومت غیرقابل معاشرت را به جرگه آداب‌‌دان‌های روابط جهانی وارد کنیم.
اینک می‌بینیم که دیکتاتور سابق لیبی هنگامی که به دلیل طغیان مردم کاسه عمرش شکسته شد و به مهره‌ای سوخته بدل گردید نه تنها دوستی سارکوزی هم به دادش نرسید بلکه زنگ آغاز سقوط او را هم به صدا درآورد؛ پس این ملت ها هستند که باید عبرت بگیرند.