چند اما و اگر

نشست مشورتی تهران پیرامون سوریه، پنجشنبه در تهران برگزار شد.

در بیانیه پایانی این نشست بر ضرورت بررسی تشکیل گروه تماس از میان کشورهای شرکت‌کننده با هدف توقف خشونت و آغاز گفت‌وگوهای فراگیر میان دولت سوریه و مخالفان تاکید شده است.بدون تردید برپایی این نشست در ذات خود، اقدامی ضروری به ویژه از سوی ایران است که می‌تواند و باید در حل‌وفصل بحران سوریه به عنوان یک مهره کلیدی نقش داشته باشد به حساب می‌آید اما در این میان ذکر چند نکته هم در جای خود ضرورت دارد، نخست باید به زمان برپایی این نشست اشاره کرد و پرسید چرا این قدر دیر، ایران که می‌توانست و می‌تواند در کنار دیگر همسایگان سوریه در حل بحران این کشور کمک کرده، از میانه‌های بروز این مشکل می‌توانست وارد ماجرا شود و حتی زمانی که کوفی‌عنان در سفر خود به تهران و بعدها در فرصت‌های گوناگون به اهمیت نقش و حضور ایران در حل بحران سوریه پای فشاری می‌کرد، دستگاه دیپلماسی تهران باید با انعطاف بیشتری در این راستا با دیگر مهره‌های کلیدی وارد گفت‌وگو می‌شد.
نکته دوم، به رفتن جلیلی به سوریه و گفت‌وگو با بشار اسد برمی‌گردد؛ سفری که باید با هدف میانجیگری میان طرفین جنگ صورت گرفته باشد در حالی که به نظر می‌رسد یک طرف ماجرا از قلم افتاده ‌است، در صورتی که کوفی‌عنان هنگامی که بحث میانجیگری را پیش می‌کشید، هر دو طرف جنگ را مدنظر قرار می‌داد.نکته سوم، درباره کشورهای حاضر در نشست است؛ با نگاهی به فهرست آنها در می‌یابیم اگر تمامشان در زمره دوستان سوریه باشند به غیر از عراق به عنوان همسایه و چین که در شورای امنیت همراه با روسیه تاکنون از دمشق حمایت کرده، هیچ‌کدام تاکنون نقشی عملی و مثبت در گره‌گشایی از این بحران ایفا نکرده‌اند.
به هر حال با تاکید بر اهمیت تلاش‌های تهران برای حل بحران سوریه و نقش مهمی که دیپلماسی کشورمان هنوز هم می‌تواند ایفا کند باید گفت، در نشست تهران جای خالی برخی نقش‌آفرینان مهم منطقه از جمله ترکیه و عربستان کاملا مشهود بود.
آخر اینکه ضمن تاکید بر ضرورت این‌گونه تلاش‌ها، این نشست در صورتی تداوم موفقیت‌آمیز پیدا می‌کند که همه نقش‌آفرینان اصلی در آن جای داشته باشند.