حواشی اثر جدید ‌هاروکی موراکامی

ساجده عرفانی- از موراکامی که حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم؟ از مردی متولد کیوتو ژاپن و فارغ‌التحصیل دانشگاه هنرهای نمایشی؟ یا اگر جلوتر برویم بهتر است بگوییم از نویسنده‌ای که روزی هشت کیلومتر می‌دود و معتقد است میان دویدن و نویسندگی شباهت‌هایی هست. موراکامی پس از فروش ساز و نوشتن‌های پراکنده با تماشای یک مسابقه بیسبال ایده نوشتن اولین رمانش را پیدا کرد و حالا نویسنده محبوبی است.
آثار موراکامی همواره با بازتاب و استقبال گسترده ای روبه‌رو شده است اما حواشی رمان جدیدش کمی متفاوت از آثار قبلی است. رمان تازه موراکامی که پس از تجربه موفق «قتل افسر شوالیه» منتشره شده مورد انتقاد ژاپنی‌هاست.
رمان دو هزار صفحه‌ای موراکامی روز ٢۴ فوریه منتشر شد. رمانی که داستانش مربوط به کشتار نانجینگ‌ها است. نانجینگ یا نانکینگ پایتخت پیشین جمهوری ژاپن است. پایتختی که در سال ۱۹۳۷ یک هفته توسط ارتش ژاپن اشغال شد. اشغالی که نتیجه‌اش کشتار مردم نانجینگ بود و مخحفی کردن اسناد قتل عام.
موراکامی به عنوان معروف‌ترین چهره امروز ادبیات ژاپن در رمان جدیدش تعداد کشته‌شدگان نانجینگ را ۴۰۰ هزار نفر عنوان می‌کند. یعنی ۱۰۰ هزار نفر بیشتر از آماری که چینی‌ها اعلام کرده‌اند. ژاپنی‌ها معتقدند موارکامی با جعل واقعیت و افزایش تعداد کشته شدگان می‌خواهد خیزی بلند برای نوبل سال آینده بردارد. نوبلی که سال‌های سال است که به موراکامی چشمک می‌زند اما تا به حال به او تعلق نگرفته است.
هاروکی موراکامی در ٣٠ سالگی اولین رمانش را با عنوان «به آواز باد گوش بسپار» منتشر کرد. در همان سال توانست جایزه نویسنده جدید «گونزو» را دریافت کند. این جایزه برای او که پیشینه‌ای در ادبیات نداشت و با کافه و بار جازش امرار معاش می‌کرد، موفقیت بزرگی محسوب می‌شد. این موفقیت برایش شروعی قدرتمند در ادبیات بود چنان که در سال ١٩٨٠ با انتشار رمان «پینبال» و استقبال گسترده مردم از آن، کافه‌اش را تعطیل کرد و رسما نویسنده شد. دوسال بعد از این اتفاق هم با رمان «تعقیب گوسفند وحشی» جایزه ادبی نوما را از آن خود کرد.
موفقیت‌های پی‌درپی موراکامی بدون حمایت دولت ژاپن و استقبال مردم امکان‌پذیر نبود. حمایتی که باعث شد موراکامی از مرزهای ژاپن هم فراتر رود. به همین دلیل فروشندگان کتاب در آمریکا هنگام انتشار ترجمه سه گانه ۱Q84 او تصمیم گرفتند برای پاسخ به تقاضای احتمالی مردم تا نیمه‌های شب کار کنند.
موراکامی سال ١٩٩١ به پرینستون نقل مکان و در دانشگاه آنجا تدریس کرد. دوسال بعد هم به شهر سانتا آنا در ایالت کالیفرنیا رفت و تدریس را ادامه داد. موراکامی در کشورش به عنوان استعداد نویسندگی شناخته می‌شد و همین موضوع به او کمک کرد تا راهش را با نوشتن و تدریس و پا گذاشتن به فضای آکادمیک دنبال کند. کتاب‌های او در ایران انتخاب اول بسیاری از مترجمان و ناشران است. «از دو که حرف میزنیم از چه حرف می‌زنیم» امسال به چاپ نهم رسید. نوشتاری خاطره مانند که او از زندگی‌اش ارائه می‌دهد.
«کافکا در کرانه» هم سال ٢٠٠۵ در فهرست ۱۰ کتاب برتر نشریه نیویورکر قرار گرفت و در ایران چاپ هفتم را هم رد کرد. فروش و استقبال زیاد از رمان‌های موراکامی برای بسیاری از آثار فارسی و نویسندگان داخلی اتفاق نمی‌افتد. موفقیتی که وابستگی فراوانی به نگاه دولت و مردم کشورش دارد. سرمایه‌گذاری فرهنگی توسط دولت و نگاه مهربانانه‌تر مردم نسبت به ادبیات. فاصله و اختلافی که در جغرافیا و مرز نیست بلکه در فرهنگ و تفکر و نگاه است.