خبر

فرهاد فخرالدینی: به نام بزرگان هنر و به نام کسانی که سوختند و ساختند تا هنر این مملکت را شعله‌ور نگه دارند.
بدون شک استاد جلیل شهناز یکی از چهره‌های درخشان موسیقی ماست. او گنجینه‌ای گران‌بها از موسیقی ردیف ایران را در دل داشت. بی‌دلیل نیست که موسیقی ایران این همه غمگین است، این پا برجا بودن موسیقی را مدیون هنرمندان بزرگی چون شهناز هستیم. ما دقیقا نمی‌دانیم که موسیقی از چه کسی به ما ارث رسیده است‌ چرا که همچون ادبیات پشتوانه‌ای مثل حافظ‌، فردوسی‌، سعدی‌، نظامی‌ و‌… ندارد.
این گنجینه عظیم در دل هنرمندان واقعی مملکت که عاشقانه دنبال موسیقی بوده‌اند، نسل به نسل به ما رسیده است. میرزا عبدالله، درویش‌خان‌، علی‌نقی وزیری‌ و‌… از این جمله هستند.
او گنجینه‌ عظیمی است که با پاسداری این موسیقی را حفظ کرده است. مضراب او روی هر نت از ردیف موسیقی نشان از عشق دارد. بی‌دلیل نیست که ساز شهناز بر دل شما می‌نشیند چون راه عاشقی را پیموده است.
ای کاش قدر این هنرمندان را بیش از این می‌دانستند. مردم ما هنوز ساز شهناز را به خاطر دارند و با آن آشنا هستند. اما چهره او را کمتر دیده‌اند‌ چون مسوولان در نشان دادن چهره هنرمندان مضایقه می‌کنند.