قتل دست‌اندرکاران نشریات در باغ شاه (پادگان حر)

سوم تیرماه سال ۱۲۸۷ (۲۴ ژوئن ۱۹۰۸) و یک روز پس از به توپ بسته شدن ساختمان مجلس در میدان بهارستان و دستگیری برخی نمایندگان پارلمان و اصحاب نشریات و انتقال آنان به باغ شاه (پادگان حرّ) که محمدعلی شاه قاجار خود نیز به آنجا نقل مکان کرده بود، میرزاجهانگیرخان شیرازی ناشر صور اسرافیل، همچنین ملک‌المتکلمین و سلطان‌العلمای خراسانی از دست‌اندرکاران نشریات دیگر در همان محل اعدام شدند‌. این اعدام‌ها چند ساعت پیش از صدور فرمان عفو عمومی انجام شده بود‌. عفو عمومی در پی اخطار سفارت دولت لندن در تهران صورت گرفت که نقطه ضعف دیگری در تاریخ ایران است‌. پس از به توپ بسته شدن مجلس در دوم تیرماه ۱۲۸۷، در تهران حکومت نظامی و منع رفت و آمد شبانه برقرار شده بود‌.
رویدادهایی که به دستگیری و اعدام ناشران چند روزنامه در ژوئن ۱۹۰۸ در تهران منجر شد باعث شده است که در ایران، دولت‌ها در صدور پروانه انتشار روزنامه احتیاط کنند و در چارچوب قانون مطبوعات (که بیشتر کشورها فاقد آن هستند) و از طریق آن به اعمال سختگیری ادامه دهند و به‌زعم اصحاب نظر، محدودکننده‌ترین قوانین مطبوعاتی ایران قانون مصوب ۱۹۸۵ (۱۳۶۴ هجری) است که در زمان نخست‌وزیری میرحسین موسوی و وزارت ارشاد محمد خاتمی تدوین شده است‌. به علاوه، این قانون توجه لازم به ارتقای ژورنالیسم حرفه‌ای (پروفشنالیسم) در ایران نکرده که عامل برقراری تعادل در جامعه است و در نتیجه در ربع قرنی که از عمر این قانون می‌گذرد به روزنامه‌نگار حرفه‌ای پروانه انتشار روزنامه (یومیه) داده نشده است‌. این قانون، پیش‌شرط تجربه حرفه‌ای و استطاعت مالی برای متقاضی پروانه در نظر نگرفته است‌. همین قانون به گونه‌ای انشا شده که امکان داده شد چند سال پیش روزنامه دولتی ایران توقیف شود و حدود یک سال در توقیف باقی بماند حال آنکه توقیف فعالیت یک موسسه دولتی به خاطر خطای مدیر و یا کارمند آن (خطای فرضا «فرد») منطقا قابل قبول نیست و خلاف استاندارد بین‌المللی و‌.‌.‌. است‌.
فقدان شرط داشتن سرمایه متقاضی انتشار نشریه در قانون مطبوعات مصوب سال ۱۳۶۴ است که برخی از صاحبان پروانه به قول روزنامه کیهان آنها را اجاره می‌دهند‌. مشکل ضعف مالی برخی از نشریات سبب تعلل در پرداخت دستمزد اعضای تحریریه و حق‌التحریرها و یا متوقف شدن انتشار و بیکار شدن روزنامه‌نگاران می‌شود که مآلا به صف ناراضیان می‌پیوندند‌. طبق یک تجربه قدیمی جهانی، یک فرد چندماه پس از اشتغال به روزنامه‌نگاری به لحاظ روانی و اشتیاق نمی‌تواند این پیشه را ترک کند و ناخرسندی ناشی از بیکار شدن و یا دریافت نکردن حق‌التحریر از ذهن او خارج نخواهد شد.