هنگ‌کنگ؛ پکن بر سر دوراهی

از ۱۹۹۷، یعنی در زمان برگردانده شدن هنگ‌کنگ به‌عنوان مستعمره اجاره‌ای بریتانیا به چین، این جزیره استراتژیک از نوع خاصی حکومت برخوردار است که با نام «یک کشور، دو سیستم» شناخته می‌شود.
در این رهگذر به‌عنوان بخشی از خاک چین اما با تعریف خاص
«منطقه اداری ویژه» به ویژه در بخش اقتصادی با سیستم «خودمختاری» اداره می‌شود.در ۱۷ سالی که از جدایی هنگ‌کنگ از بریتانیا می‌گذرد، اداره امور جزیره برعهده «رییس اجرایی» است، فردی که از سوی پکن با برخورداری از اعتماد حزب کمونیست تعیین می‌شود.
با توجه به گزینشی بودن «رییس اجرایی» دست پنهان و آشکار حزب کمونیست جمهوری خلق چین درست مانند دیگر مناطق این کشور در اداره هنگ‌کنگ هم دخالت می‌کند اما با توجه به شرایط جغرافیایی جزیره که از هنگ‌کنگ یک منطقه آزاد تجاری و اقتصادی ساخته و در پی آن حضور سرمایه‌گذاران و شرکت‌های بزرگ و چندملیتی را هم باعث شده است. پکن با عرضه نوعی آزادی محدود یا به تعبیری قبول
«دموکراسی کنترل‌شده» سعی می‌کند مهار اوضاع اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جزیره را تا جایی که به شرایط اقتصادی از یکسو و قواعد حکومتی از طرف دیگر لطمه وارد نشود در اختیار داشته باشد.
در ماه آگوست گذشته و پس از گذشت ۱۷ سال از بازگشت هنگ‌کنگ به خاک چین، پکن با پیشنهاد گروه‌های دموکراسی‌طلب جزیره برای برگزاری انتخابات آزاد با آرای عمومی مردم جهت تعیین «رییس اجرایی» موافقت نکرد، اقدامی که بدون تردید در راستای ادامه کنترل حزب کمونیست بر اوضاع جزیره اتخاذ شده بود زمینه‌ساز برپایی «جنبش طرفدار دموکراسی» شده و اعتراض‌های مسالمت‌آمیز مخالفان به ویژه دانشجویان را در پی داشت؛ رویدادی که رفته‌رفته با دخالت پلیس رو به خشونت گذاشت و کار به جایی رسید که امروز هنگ‌کنگ با بحران مدنی و سیاسی روبه‌رو شده است.
یکی از خواسته‌های مخالفان، استعفای «رییس اجرایی» است که در صورت تحقق می‌تواند به بازگشت آرامش کمک کند اما بدون تردید پکن با چنین پیشنهادی موافقت نخواهد کرد چراکه پس از ۱۷ سال نخستین قدم برای کاهش کنترل حزب کمونیست در هنگ‌کنگ فراهم خواهد شد.
تظاهرات و نافرمانی مردمی نمی‌تواند برای همیشه ادامه داشته باشد چراکه بدون آرامش جزیره نمی‌تواند برای چرخش سرمایه مکان خوبی باشد و در همین رهگذر است که پکن بر سر دوراهی مذاکره و به تبع آن دادن امتیاز یا کشاندن پای ارتش به خیابان‌های هنگ‌کنگ مانده است ضمن این می‌داند با ادامه خشونت بی‌تردید حاکمیت سراسری حزب کمونیست زیرسوال خواهد رفت.