پیامد نشست تهران

مسعود سلیمی
بحران سوریه به عبارت بهتر جنگ داخلی این کشور با گذشت بیش از ۲۰ ماه و با بر جای نهادن مرگ و آوارگی و ویرانی، اینک وارد مرحله جدید و تعیین‌کننده‌ای شده است.
نشست دوحه که پشتیبانی بی‌چون و چرای غرب و به طور خاص آمریکا، قطر و ترکیه را پشت سر خود داشت راه را برای اقدامات دیپلماتیک و تلاش برای توافق بر سر کمک‌های نظامی به ارتش آزاد سوریه‌ آن‌گونه که از اعلامیه پایانی آن برمی‌آمد، باز کرده است.ائتلاف ملی سوریه به عنوان جبهه فراگیر مخالفان اسد‌ برای کسب مشروعیت سیاسی و تشکیل دولت انتقالی تلاش می‌کند. سفر احمد معاذ خطیب، رهبر ائتلاف ملی به لندن، پاریس و به ویژه استقبال رسمی که از او در کاخ الیزه به عمل آمد و انتصاب سفیر ائتلاف ملی در فرانسه به عنوان یک اقدام نمادین دیپلماسی را می‌توان در این رهگذر طبقه‌بندی کرد ضمن اینکه اقدام اتحادیه عرب که ائتلاف ملی را به عنوان تنها نماینده مشروع مخالفان دمشق به رسمیت شناخت هم به نوبت خود می‌تواند فشارهای سیاسی را بر اسد افزایش دهد.با توجه به این تحولات و جنگ اسراییل و غزه که تمام خبرهای جهان را تحت‌الشعاع قرار داده، «نشست معارضان سوریه و دولت در تهران» با بازتاب جهانی چندانی روبه‌رو نشد.در اینکه در شرایط فعلی سوریه، هرگونه تلاش برای رسیدن به پایان جنگ و سر و سامان گرفتن مردم این کشور صاحب احترام بالقوه‌ واجد ارزش است، تردیدی وجود ندارد اما اینکه نشست و گفت‌و‌گو پیرامون اوضاع سوریه چگونه می‌تواند و باید در حل و فصل آن موثر باشد آن هم به نوبت خود اصلی است که باید مورد‌توجه قرار گیرد.ایران به عنوان یک قدرت منطقه و کشوری که با دمشق مناسبات بسیار قوی و گسترده‌ای دارد، می‌تواند و باید در فیصله دادن به اوضاع بحرانی و خطرناک سوریه نقش داشته باشد اما با نگاهی به زمان برگزاری این نشست و افراد حاضر در آن به ویژه کسانی که به عنوان معارض در آن حضور دارند و همگی از سوی دولت دمشق، فعالان مجاز شناخته می‌شوند وهمچنین «ائتلاف ملی سوریه» که قرار است‌ روز به روز پرو بال بیشتری بگیرد، باید دید که پیامد نشست تهران تا چه اندازه می‌تواند پاسخگوی اهداف تهران در راه سر و سامان گرفتن سوریه باشد.