۱۲ سال گذشت، از اصلاح و تکمیل قانون مطبوعات خبری نرسید‌

محمدحسین صفار‌هرندی روزنامه‌نگار و وزیر ارشاد پیشین در مصاحبه‌ای که ۱۹ دسامبر ۲۰۰۵ (۲۸ آذرماه ۱۳۸۴) انتشار یافته بود خبر از تغییر قریب‌الوقوع مقررات صدور مجوزها جهت انتشار نشریه داده بود.
وی گفته بود: «راه و روش، این نباید باشد که هرکس بیاید و تقاضای انتشار نشریه بدهد. وزارت ارشاد اینک چند هزار تقاضای صدور مجوز نشریه در دست نوبت دارد که هنوز به آنها رسیدگی نشده است. در این زمینه وضعیت به گونه‌ای است که هنوز به تقاضاهای سال ۱۳۸۰ پاسخ داده نشده است. فرض کنیم که به دو هزار متقاضی دیگر هم مجوز داده شود و باز هم شرایط منطقی (شرایط حرفه‌ای) برای انتشار نشریه تدوین نکنیم، مساله مطبوعات حل نخواهد شد. صدور پروانه برای هر متقاضی و انتشار آمار و ارقام درشت آن (شمار پروانه‌های صادره)، نشان از آن نخواهد بود که مردم ما به مطبوعات توجه بسیار دارند. در این زمینه‌ باید تیراژها را مورد قضاوت قرار داد. وقتی به تیراژها مراجعه می‌کنیم می‌بینیم خیلی پایین هستند. «گزارش تیراژ» که از سوی اداره کل مطبوعات داخلی تهیه می‌شود مایوس‌کننده است. متاسفانه قانون موضوعه (قانون مطبوعات، مصوب سال ۱۳۶۴ هجری و اصلاحیه آن) این امکان را فراهم ساخته که هرکس (حتی بدون داشتن تجربه و مهارت در روزنامه‌نگاری و اشتغال به آن، و نیز بدون داشتن امکانات مالی) بتواند تقاضای نشریه بدهد که به نظر من [نظر صفار‌هرندی که خود یک روزنامه‌نگار با‌تجربه است] این روش، ما را به هدف واقعی کار مطبوعاتی نخواهد رساند. دیده شده که دادن پروانه به افرادی که اهل این حرفه نبوده‌اند نه تنها برای خود آن افراد و کارکنانشان مساله و مصیبت (تامین معاش) درست کرده‌ بلکه چیزی هم نصیب و عاید مردم نشده است. بنابراین‌ ساماندهی در قلمرو و حوزه کار انواع رسانه از طریق تدوین مقررات و ضوابط و اصلاح نظامات موجود، امری لازم و ضروری است و این قوانین و مقررات به محدود شدن کار صدور پروانه نمی‌انجامد‌ بلکه به منظور سامان دادن این امر مهم تدوین باید بشود. باید معلوم کنیم کسی که درخواست مجوز نشریه می‌کند تا چه اندازه این کار (حرفه مطبوعات) را می‌شناسد و چقدر از پس این کار برمی‌آید و به عبارت دیگر‌ می‌تواند نشریه‌ای خوب و واقعی‌ طبق تعاریف ژورنالیسم اصیل منتشر سازد و بدون دریافت کمک مالی از دولت و دیگران بر پای خود بایستد و دوام داشته باشد. همچنین باید روشن شود که آیا انگیزه واقعی‌اش کار مطبوعاتی است یا ایجاد محملی برای کار و هدف‌های دیگر‌ مشاهده شده است که برخی از دریافت‌کنندگان پروانه، نشریات را برای کار دیگری می‌خواستند و مطبوعات را وجه‌المصالحه و قربانی اهداف خود کرده‌اند. برای حفظ حریم مطبوعات باید در این زمینه هم چاره‌اندیشی شود.»‌
از انتشار این اظهارات که به قول روزنامه‌نگاران حرفه‌ای، جانا سخن از زبان ما می‌گویی، بود (تا به امروز) ۱۲سال و یک روز گذشت ولی از اصلاح قانون مطبوعات- مصوب ۱۳۶۴ و وضع نظامات تازه که در آن انواع نشریه مطابق استاندارد بین‌المللی تعریف شود خبری نشده است.