۵ پیشنهاد به رییس جدید سازمان سینمایی

رائد فریدزاده درحالی به‌عنوان ششمین رییس سازمان سینمایی معرفی شده که انتظارهایی از او در جهت ترمیم وضعیت رفاهی بدنه سینما، رتق‌وفتق امور بین‌المللی سینما، بازگرداندن بازوهای اجرایی این صنعت به اصالت ذاتی خود، توجه به زیرساخت‌ها و لجستیک، افزایش گستره ژانر و… می‌رود. انتظارهایی با قابلیت اجرایی که می‌تواند هندسه سینما در کشور را با نظمی جدید مواجه کند. تجربه شش ساله حضور فریدزاده در فارابی به ما نشان داد که وی مدیری میانه‌رو و معتدل است. هیچ تمایلی به حاشیه ندارد و تصمیم‌هایش را به پشتوانه خردجمعی اتخاذ می‌کند. این خصایص مدیریتی در فریدزاده سبب شده تا انتظارات خوبی حول او شکل بگیرد. برای سینمایی که گام‌های بلندی در حیات پساکرونایی برداشته، حضور مدیری جسور می‌تواند یک کاتالیزور مهم به حساب آید. حالا اما همه منتظر هستند تا ببینند تصمیم نخست مدیریت فریدزاده کدام شاخه از سینما را نشانه می‌گیرد. همواره سکانس افتتاحیه، یکی از مهم‌ترین بخش‌های یک اثر محسوب می‌شود و اکنون باید دید این سکانس مهم در مدیریت فریدزاده به چه ترتیبی برداشت خواهد شد.
امور بدنه سینما
قطعا یکی از مهم‌ترین انتظاراتی که از مدیریت سینما در دوره جدید می‌رود، هموار کردن بحث‌های رفاهی و معیشتی جامعه سینمایی کشور است. تنها حدود ۵هزار خانواده، عضو خانه سینما هستند که با مشکلات ریز و درشتی دست به گریبانند. مشکل بیمه بدنه سینمایی کشور، تاحدودی مرتفع شده اما بحث روی کیفیت این بیمه است. محمد خزاعی قدم‌های خوبی در مسیر ترمیم این بیمه حداقلی برداشت که نیازمند پیگیری‌های نهایی برای اجرایی شدن آن است. بحث‌های دیگری چون بیمه بیکاری، پارادایم‌های رفاهی در مقاطع مختلف سال، امنیت شغلی و حتی امور مالیاتی ازجمله مهم‌ترین تقاضاها از رائد فریدزاده است.
رتق‌وفتق امور بین‌المللی سینما
یکی از پاشنه‌های آشیل سینمای ایران از بدو فعالیت تا به امروز، نوع ارتباط‌گیری این سینما با مجامع جهانی و بحث اکران بین‌المللی تولیدات وطنی است. سینمای ایران از سال ۱۳۲۷ تا به امروز، هیچ‌گاه شاهد اکران هدفمند جهانی نبوده است. هیچ‌گاه نتوانستیم آن جریان‌سازی که برخی کشورهای صاحب‌صنعت سینما در سراسر جهان داشته‌اند را داشته باشیم و تنها دستاورد ما در این حوزه، چند جایزه بسیار مهم است که تعداد آنها به عدد انگشتان یک دست هم نمی‌رسد بنابراین یکی از انتظاراتی که از فریدزاده می‌رود، رتق‌وفتق حضور جهانی سینمای ایران است. به‌خصوص آنکه رائد، تجربه‌ای شش ساله در بخش بین‌المللی فارابی داشته و اکنون با آشنایی کاملی که از این حوزه به دست آورده، انتظار می‌رود با محدودیت‌هایی که در این حوزه وجود دارد، گام‌های عملیاتی خوبی بردارد.
بازگرداندن بازوهای سینمایی
به اصالت ذاتی خود
هم‌اکنون بازوهای اجرایی سازمان سینمایی با توجه به وظایفی که برعهده دارند، یا نیازمند چابک‌سازی هستند یا باید تحولی مدیریتی و شاکله‌ای در آنها رخ دهد. یکی از مهم‌ترین این نهادها، خانه سینماست که با بحران‌های متعددی مواجه است و سازمان سینمایی در واقع محکوم است به اینکه در روابط دوسویه خود با این خانه، ملاحظاتی را در نظر بگیرد. از آنجا که خانه سینما با بدنه سینما، هم‌زیست است بنابراین یکی از مسیرهای موفقیت سازمان سینمایی در هر دوره، از خانه سینما می‌گذرد درنتیجه ترمیم رابطه با این نهاد، باید به‌عنوان یکی از اولویت‌های سازمان سینمایی در دوره جدید مطرح باشد. فارابی، نهادی که فریدزاده از آنجا آمده، نیازمند یک دگردیسی هوشمندانه در مسیر بازگشت به دوران طلایی خود است. رییس سازمان سینمایی اکنون به باگ‌های چارت مسوولیتی فارابی آگاه است و باید دید در این زمینه چه گام‌های موثری را برمی‌دارد.
افزایش گستره ژانر در سینمای ایران
باید پذیرفت که فقر گونه در سینمای ایران، همواره یکی از پاشنه‌های آشیل در بحث تولیدات بوده است. سینمای ایران هم‌اکنون نارسایی‌های مهیبی در گونه‌های اجتماعی، وحشت، تخیلی و اکشن دارد. گونه‌های پرمخاطبی که متاسفانه از تقویم تولیداتی سینمای ایران یا حذف شده‌اند یا کمون و بروز چندانی ندارند. در این میان، سینمای اجتماعی به دلیل بافت جمعیتی کشور و تمایل سینماگران بسیار برای فعالیت در این حوزه، بیشتر در چشم است بنابراین انتظاری که می‌رود آنکه، حمایت خوبی از تنوع گونه در سینمای ایران صورت بگیرد و زمینه تکثر تولیدات در این گونه‌ها اتفاق بیفتد. ملاک سنجش رییس سازمان سینمایی نیز باید نمایش سالانه آثار در این گونه‌ها باشد و نه مجوزهایی که در این زمینه صادر می‌شود. اکنون و با وجود تمهیدات خوبی که در دوره مدیریت خزاعی صورت گرفت اما همچنان وضعیت، آنچنان که مورد مطالبه جامعه سینمایی کشور بود، رقم نخورده است بنابراین باید با یک‌سری گشایش، زمینه را برای فعالیت سینماگران با گرایش‌های مختلف و البته تکثر تولیداتی در این گونه‌ها فراهم کرد.
تــوجه به زیرساخــت‌ها
و لجستیک سینما
سینمای ایران هم‌اکنون ۸۸۶ سالن سینما دارد که این آمار، در مسیر هزار سالن سینمایی کشور تا پایان سال ۱۴۰۴، یک آمار خوب به حساب می‌آید اما اگر استاندارد جهانی را در نظر بگیریم، ولو اگر به ۱۰۰۰سالن برسیم، باز با کمبود ۸۰۰۰‌سالن سینما در کشور مواجه هستیم. این را گفتیم تا چشم‌انداز این حوزه مشخص شود بنابراین باید یک افق مشخص برای رسیدن به چنین جایگاهی در سازمان سینمایی تعریف شود. این تاسف‌بار است که در کشوری مانند ایران با این میزان استعداد سینمایی و مخاطبان پروپاقرص، بیش از ۲۲۰شهر، فاقد سینما باشند. در بخش واردات تجهیزات به‌روز سینما که در بخش تولیدات و پخش می‌تواند کمک بزرگی به سینماگران و سینماداران به حساب بیاید، باید اقدامات عاجلی صورت بگیرد تا هزینه و استهلاک فیلمسازی و پخش فیلم در کشور، تاحدودی کاهش یابد. در بحث زیرساخت، اقدامات خوبی در دوره خزاعی صورت گرفت که ازجمله آنها می‌توان به راه‌اندازی فضای ابری یا اوتی‌تی و ارسال آثار از طریق فیبرنوری به سینماهای کشور اشاره کرد که زمینه قاچاق فیلم‌های روی پرده را تقریبا به صفر رسانده است.