سرمایه از کجا می‌آید؟

یکم- در حالی که ایران درگیر مسائل مهمی در سیاست خارجی خود است در داخل نیز مسائل اقتصادی که گره‌های کور را بر تن خود احساس می‌کند شهروندان را کلافه کرده است. در چنین وضعیتی اما برخی مدیران ارشد دولت بدون لحاظ کردن مسائل مهم می‌خواهند شعار سال را اجرایی کنند. آنها دنبال چه می‌گردند؟ واقعیت این است که بعضی مدیران دولتی توجه ندارند که مسائل اقتصادی به ویژه در سطح کلان را تا روزی که مساله سیاست خارجی حل نشود نمی‌‌توان حل کرد.
دوم- مهم‌ترین مساله این گروه از مدیران، نمایندگان مجلس و نیز شخصیت‌های سیاسی چیست؟ آنها دنبال این هستند راهی پیدا کنند که به قول خود نقدینگی موجود در کشور را به سوی تولید هدایت کنند. از نظر این دسته از مدیران و سیاستمداران نقدینگی در اختیار شهروندان را می‌توان همچون موم در دست گرفت و شکل داد و به سوی تولید روانه کرد. این خواسته‌ای است که دست‌کم سه دهه در ذهن مدیران ایرانی چرخیده و دست از آن برنمی‌دارند.
سوم- آیا آنها به بیراهه می‌روند؟ بله. همانطور که در همه سه دهه گذشته به بیراهه رفته‌اند. هر فردی که اندکی با اقتصاد ایران آشنا باشد می‌داند که انباشت سرمایه کار سختی است و سرمایه‌گذاری در بخش‌های گوناگون یک انتخاب برای شهروندان است. به این معنی که در همین چند روز گذشته و باوجود اینکه معاون اول رییس‌جمهور کارگروه درست کرده است، شهروندان برای سودآوری بیشتر و برای اینکه سرمایه خود را از تورم دور نگه دارند به خرید طلا و نیز به خرید سهام صندوق‌های طلا روی آورده‌اند.
چهارم- حالا چه باید کرد؟ حقیقت این است که راه از چاه مشخص است و انسان و جوامع تجربه‌های ارزشمندی از چگونگی سرمایه‌گذاری در بخش تولید یا بازارهای دیگر را در ذهن و در کارنامه خود دارند. خب تجربه‌ها چه می‌گویند؟
تجربه جوامع پیشرفته می‌گوید سرمایه به جایی می‌رود که نرخ سود در آن بیشتر از بخش‌های دیگر است.
علاوه بر این سرمایه به جایی می‌رود که به‌دلیل شرایط ایران برگشت سرمایه در دوره کوتاهی اتفاق می‌افتد و سرانجام اینکه سرمایه‌ها به جایی می‌روند که امنیت آن تعیین شده باشد. این شرایط در بخش تولید دیده نمی‌شود و مدیران دولت نباید خود و مردم را خسته کنند.