پرسش از ناکامی در واردات برق

یکم- داستان تلخ و دردآور عرضه ناکافی برق به بخش تولید و نیز به خانوارها امسال زودتر از هر سال دیگر شروع شده است. چرا؟ یک تحلیل بدبینانه این است که قرار است مدیران و صاحبان صنایع و بنگاه‌های دیگر و نیز خانواده‌ها در شرایطی قرار گیرند که اگر تابستان با خاموشی‌های بیشتری روبه‌رو شدند عادت کرده باشند و همین حالا گلایه‌هایشان را نشان دهند.
دوم- سرانجام و فرجام این روند چیست؟ ایرانیان تا چند سال باید این وضعیت را تحمل کنند؟ به نظر می‌رسد وعده‌های دولت چهاردهم کم‌جان‌تر از آن است که به این زودی بشود عرضه و تقاضای برق را به تعادل رساند. با توجه به اینکه دولت همه زورش را روی مدیریت تقاضا گذاشته و توانایی چندانی برای افزایش عرضه ندارد باید بدتر شدن وضعیت را شاهد بود.
سوم-پس هیچ راهی برای کوتاه‌مدت وجود ندارد؟ برخی کارشناسان می‌گویند اگر وضعیت سیاست خارجی با تنش کمتری روبه‌رو بود شاید می‌شد همانطور که بنزین وارد می‌کنیم برق هم وارد کنیم. به این معنا که راه‌های واردات برق که دیگر یک اتفاق عادی است، می‌شود با خرید و واردات برق روزگار را سپری کرد.
چهارم- آیا این کار ممکن و زیرساخت‌های واردات برق آماده است؟ این را باید کارشناسان پاسخ دهند اما برخی تحلیل‌ها نشان می‌دهد واردات برق در این شرایط به شرط اینکه گفت‌وگوهای کارآمدی صورت پذیرد ممکن است.
پنجم- وزیر نیرو گفته از ترکمنستان برق وارد شده است. به نظر می‌رسد حتما باید این اتفاق بیفتد و با مدیریت واردات شهروندان را از درد و ناراحتی رها کرد. در دنیایی که می‌شود انواع و اقسام کالاها را وارد کرد نباید سخت باشد. به هر حال این یک پرسش است: نمی‌شود برق وارد کرد؟
واقعیت این است کشورهایی مثل ترکیه می توانند به دلیل نزدیکی به مراکز بزرگ تولید برق در اروپا برق را به ایران ترانزیت کنند. از سوی دیگر می‌توان از روسیه خواست به جای اینکه به ایران گاز بدهد بخشی از نیازهای برقی ایران را برطرف کند. مدیریت عرضه برق را باید با گسترده کردن طرف‌های تجاری به سویی برد که ایرانیان در روزهای سخت تابستان با بی‌برقی روبه‌رو نشوند و نیز فعالیت‌های دیگر با تعطیلی دست و پنجه نرم نکنند.