شاه قاجار از منطقه سلیمانیه صرف نظر کرد!

محمدشاه قاجار (متولد ۱۸۰۷ و متوفی در سال ۱۸۴۸- سال انقلاب‌های اروپا- که دارای ۱۵ زن عقدی و صیغه‌ای بود و از آنان ۱۱پسر و ۹ دختر داشت) به اصرار انگلستان و روسیه، سوم فوریه سال۱۸۴۶ میلادی از حاکمیت ایران بر منطقه سلیمانیه (واقع در عراق امروز) صرف‌نظر و با انتقال آن به دولت عثمانی موافقت کرد. این منطقه تا آن زمان گوشه‌ای از قلمرو بلامنازع ایران بود. ساکنان این منطقه عمدتا کُرد و نیز تُرکمان (از بازماندگان طوایف مهاجر آق‌قویونلو و قره‌قویونلو) بودند. تا زمان واگذاری سلیمانیه به عثمانی، این دولت بر بسیاری از سرزمین‌های عربی و از جمله بین‌‌النهرین و حجاز دست یافته بود. این سرزمین‌ها اواخر جنگ جهانی اول به دست انگلستان و فرانسه که مترصد فرصت بودند افتاد که بعدا برپایه منافع خودشان به ترسیم نقشه‌های جغرافیایی، تقسیم و مرزبندی آنها پرداختند و دولت لندن، عراق، اردن و کویت را تاسیس کرد و بعدا [اواخر دهه ۱۹۲۰] موافقت کرد که از ادغام حجاز، نجد، حساء و قطیف [این دو منطقه جنوب شرقی و شیعه‌نشین که در قدیم با جزایر مجاور در خلیج‌فارس «بحرین» خوانده می‌شدند و در قلمرو ایران بودند] کشور سعودی به وجود آید.
ژنرال پرسی کاکس مبتکر تقسیم‌بندی و اسم‌گذاری‌ها در منطقه اشغالی انگلستان بود که نام قدیمی (ایرانی)را بر عراق گذاشت و طرف فرانسوی را وادار کرد که نام قدیمی (رومی) بر سوریه بگذارد که قبلا شام (شامات) بود. کاکس بود که نام رود اردن + طایفه کوچ داده شده‌ هاشمی از حجاز را بر اردن گذاشت [اردن‌ هاشمی] که قبلا چنین کشوری وجود نداشت. کاکس که قبل از جنگ جهانی اول کنسول دولت لندن در بوشهر و پس از جنگ نماینده آن دولت در تهران بود پیش‌نویس قرارداد با وثوق‌الدوله را با هدف تحت‌الحمایه لندن کردن ایران تنظیم کرده بود. کاکس که در ۱۸۶۴ به دنیا آمده بود در سال ۱۹۳۷ درگذشت و ماموریت او که روابط حسنه با خاندان سعودی داشت منطقه خاورمیانه و هندوستان بود. ایجاد کویت از طرح‌های او بود که آن را در ۱۹۱۳ تنظیم کرده بود.