چشمان کبود

با رفتن مونته‌لا کسی وارد شد که خوابش را نمی‌دیدیم بر آن نیمکت تکیه زند: جنارو گتوزو، جنگجوی سال‌های سرخوشی میلان که سیزده فصل با همان پیراهن خدمت رقبایش رسیده بود. در این راستا حمیدرضا صدر در یادداشتی به میلان دگرگون شده پرداخته، به جنارو گتوزو روی آن نیمکت داغ…
جنارو گتوزو به عنوان مربی میلان تیمش را همان جوری توصیف کرد که انتظارش را داشتیم توصیف کند «… ما براد پیت نیستیم. سیمای ما یادآور چهره خودم است: زشت و چشم‌هایی کبود شده از ضربه‌های مشت.»
نشستن روی نیمکت میلان آسان نیست. باشگاهی که طی دوازده سال اخیر هم لیگ قهرمانان را فتح کرده، هم به اتهام تبانی با جریمه هشت امتیازی روبه‌رو شده و هم نخست‌وزیر سابق ایتالیا آن را به چینی‌ها فروخته. باشگاهی که فقط رئال‌مادرید بیش از آن قهرمان اروپا شده. باشگاهی که از ۲۰۱۱ تاکنون طعم قهرمان سری آ را نچشیده و طی چهار فصل اخیر هشتم شده، دهم، هفتم و ششم.
آنها این فصل را هم به رهبری ویچنزو مونته لا آغاز کردند. مونته لا که باشگاه منو صد و هفتاد و پنج میلیونی با یازده بازیکن جلویش گذاشته بود‌ ولی هیچ یک از خریدها آنی نبودند که قرار بود باشند، نه بونوچی چهل و دو میلیونی، نه آندره سیلوا سی و هشت میلیونی، نه آندره آ کونتی بیست و چهار میلیونی، نه‌ هاکان چاهانوغلو بیست میلیونی، نه لوکاس بیلیا هفده میلیونی، نه خیلی‌های دیگر… مونته لا به ترکیب اصلی‌اش دست پیدا نکرد و طی بیست و سه بازی به بیست و سه ترکیب مختلف روی آورد و وقتی اخراج شد طی چهارده دیدار لیگ فقط شش بار برنده شده بود.
با رفتن مونته لا کسی وارد شد که خوابش را نمی‌دیدیم بر آن نیمکت تکیه زند؛ جنارو گتوزو، جنگجوی سال‌های سرخوشی میلان که سیزده فصل با همان پیراهن خدمت رقبایش رسیده بود. مرد میانی عصبانی‌مزاجی که با ایتالیا قهرمان جهان شده و با میلان دو بار لیگ قهرمانان را فتح کرده بود. گتوزو چهل ساله که با تیم جوانان میلان کجدار و مریز جلو می‌رفت روی نیمکتی نشست که پیشترها دو ستاره میلانی دیگر، کلارنس سیدرف و فلیپو اینزاگی را به آتش کشیده بود.
ولی اشتباه می‌کردیم. عجولانه قضاوت کرده بودیم. گتوزوی نق‌زن، میلان سرگیجه گرفته را پس از چند بازی به تداوم رساند. شوک‌تراپی مدیران میلان جواب داده بود. شعار گتوزو که می‌گفت: ما بسان یک لشکر متحد راهی میدان خواهیم شد و با روحیه جنگاوران مبارزه خواهیم کرد، بازیکنان را بیدار کرده بود. آنها هنوز با ۳۷ گل زده در لیگ طی هفت تیم اول جدول کمتر از همه دروازه‌ها را باز کرده‌اند، اما همان‌ها که در دوران مونته لا به طور متوسط در هر دیدار ۱۰۳ کیلومتر می‌دویدند برای گتوزو ۱۱۴ کیلومتر در هر بازی جان کندند. گتوزو از سیستم ۱-۲-۴-۳ به ۳-۳-۴ روی آورد و نیشخندهای برلوسکونی که می‌گفت تحمل بازی مصلحت‌گرایانه میلان را ندارد به هیچ گرفت. بونوچی و رومانلی – احتمالا بهترین میلانی ماه‌های اخیر – همساز شدند. لوکاس بیلیا جلوی آنها ایستاد و نقش گتوزویی را برعهده گرفت؛ نقش مرد میانی تکل‌زن و اهل درگیری را. آن که به فرانک کسی و بوناونتورا اجازه نفوذ داد. چالهانوغلو از گوش به جلو تاخت و پاتریک کورتونه را تغذیه کرد. مردان گتوزو حین دفاع به سیستم ۱-۴-۱-۴ روی آوردند و به پرسینگ کورتونه و بوناونتورا دل بستند. بیلیا عقب‌تر نشست و بونوچی و رومانلی پشت سرش سد مستحکمی برپا کردند.
وقتی میلان برابر رم دو بر صفر پیروز شد همه به ستایش از گتوزو پرداختند. همان زمانی که مردان او طی هفت دیدار سری آ به شش پیروزی دست یافته بودند. رمی‌ها برای رسوخ به دفاع میلان جان کندند ولی دروازه‌شان در نیمه دوم دو بار فرو ریخت. گل دوم را داویده کالابریا مدافع راست ۲۱ ساله زد که برای خیلی‌ها یادآور مالدینی جوان شده. برای دل سپردن گتوزو به جوانان می‌توان به کورتونه ۲۰ ساله هم نگریست. بازیکنی که او را با اینزاگی مقایسه کرده‌اند و جای کالینیچ و آندره سیلوا روانه میدان شده و شش گل طی یازده بازی زده.
میلان پیش از دیدار با آرسنال طی سیزده دیدار شکست نخورده بود. در شش بازی متوالی دروازه‌شان را بسته نگاه داشته بود، دقیقا ۵۲۴ دقیقه، برخلاف آرسنال که در چهار دیدار آخرش شکست خورده و برای تطهیر راهی ایتالیا شده بود. میلان که راهی فینال جام حذفی هم شده در سن سیرو بازی را پرشورتر آغاز کرد، ولی بازیکنی نزول کرد که قرار بود گتوزویی بازی کند؛ بیلیا که چند بار توپ را از دست داد و زمینه‌ساز پاس اوزیل و گل مخیتاریان شد که اولین گلش را برای آرسنال به ثمر رساند. دروازه دوناروما پس از ۵۹۹ دقیقه فرو ریخت و آرون رمزی در انتهای همان نیمه با توپی که با ترکیب ناباورانه‌ای از دل همه مدافعان میلان عبور کرده بود گل دوم را زد.
شکست دو بر صفر میلان در خانه برابر آرسنال می‌تواند مقدمه فتح لیگ اروپا توسط آرسنال قلمداد شود که در خوش‌بینانه‌ترین برداشت، نوعی پایان خوش از نوع ونگری خواهد بود، ولی اینکه میلان با این شکست از مسیر صعود خارج شود غیر‌گتوزویی به نظر می‌رسد. او چهره میلان را تغییر داده و چشمان کبود شده روسونری نه نشانه شکست که بازتابنده سخت‌جان بودن شده.