مورینیو مچ ونگر را خواباند

دیدار حساس تیم‌های فوتبال آرسنال و منچستر‌یونایتد در هفته پانزدهم لیگ برتر انگلیس با پیروزی شاگردان مورینیو همراه شد.
این دو تیم شنبه شب گذشته در ادامه دیدارهای هفته پانزدهم لیگ برتر انگلیس در ورزشگاه امارات به مصاف یکدیگر رفتند که طی آن شاگردان مورینیو پیروزی سه بر یک را رقم زدند. والنسیا (۴)، جسی لینگارد (۱۱ و ۶۳) زننده گل‌های تیم یونایتد بودند. آلکساندر لاکازت در دقیقه ۴۹ تنها گل توپچی‌ها را به ثمر رساند. در دقیقه ۷۵ نیز پل پوگبا از بازی اخراج شد تا بازی حساس مقابل منچستر‌سیتی را از دست بدهد. منچستر‌یونایتد با این برد ۳۵ امتیازی شد و رده دومی خود را تثبیت کرد. تیم ونگر هم با این باخت خانگی ۲۸ امتیازی باقی ماند. در این رهگذر، حمیدرضا صدر در یادداشتی به پیروزی منچستریونایتد در زمین آرسنال پرداخته، به نبردی دیوانه‌آسا…
اعداد بی‌اهمیت شده بودند و ارقام چیزی را بازگو نمی‌کردند. مهم نبود آرسنالی‌ها سی‌و‌سه شوت راهی دروازه منچستر‌یونایتد کرده‌اند و دو بار توپ را کوفته‌اند به تیر دروازه. مهم نبود آرسنالی‌ها ۶۵۵ پاس را جابه‌جا کرده‌اند و منچستری‌ها فقط ۲۲۲ پاس را. مهم نبود هفتاد‌و‌پنج درصد اوقات توپ را در اختیار داشته‌اند و دوازده ضربه کرنر نواخته‌اند. مهم این بود در نبرد جنون‌آسایی که چهل‌و‌یک شوت دروازه‌ها را نشانه رفته بودند، آرسنال در خانه‌اش سه بر یک زانو زده بود، شکست خورده بود. رکورد صددرصدی خانگی‌اش پایان یافته بود. آنها سرانجام در بازی‌های لیگ از ژانویه، نزدیک به یک سال، که دو بر یک برابر واتفورد در خانه زانو زده بودند و روزهای سیاه مورینیو با منچستریونایتد برابر شش تیم بزرگ لیگ پایان یافته بود.
آخرین باری که یونایتد در این میدان آرسنال را به زانو درآورده بود سه سال پیش بود، همان بعدازظهری که وین رونی با پیراهن سرخش آتش‌بازی کرد. مورینیو اتوبوسش را آورده بود، ولی نه برای پارک کردن، نه برای سپری کردن زمان طولانی. مردان او این بار طی حمله‌های مستقیم برق‌آسایشان بی‌ترحم بودند، نیشدار و قاطع. آنها برای اولین بار در این فصل آن چه مورینیو می‌خواست را در لیگ پیاده کردند: زدن گل‌های زودهنگام و سپس روی آوردن به دفاع صبورانه و هوشیار ماندن برای زدن نیش‌های بعدی. یونایتد برخلاف دیدار با لیورپول، تاتنهام و چلسی ظاهر شده بود، اهمیتی به تیم برتر بودن نمی‌داد. شده بود تیم زهرآگین‌تر.
بازی با اشتباهات نابخشودنی کوشینلی و مصطفی که کمی بعد با روحیه‌ای شکسته تعویض شد- به دو گل والنسیا و لینگارد طی یازده دقیقه انجامید. آرسنال شده بود همان آرسنالی که دروازه‌اش را با خودویرانگری به آتش می‌کشد. همان آرسنالی که بازیکنانش کودکانه تسلیم می‌شوند. طی به ثمر رسیدن آن دو گل پاس بی‌هدف پر مرتساکر و اهمال گرانیت گاکا برابر اورتون را به یاد آوردیم، پاس مصیبت‌بار گاکا برابر استوک را که در هر دو دیدار به گشوده شدن دروازه آرسنال انجامید. به یاد آوردیم و پرسیدیم اینها نشانه‌های بیماری آرسنال هستند یا بازتابنده شیوه بازی توپچی‌ها که لغزش‌های مرگبار طی جابه‌جایی‌های سریع اجتناب‌ناپذیر است؟
در چنین قابی جمع‌بندی کارنامه آرسنالی‌ها در دیداری که هم خوب بودند و هم شکننده ترکیب دوگانه‌ای پیدا کرد. چنان که سانچز و اوزیل در دو قطب دور از هم جای گرفتند. سانچز بیش از هر بازیکنی توپ را از دست داد: سی‌و‌چهار بار و اوزیل بیش از هر بازیکنی در میدان پاس ارسال کرد: صد‌و‌هفت پاس.
در عین حال برای توصیف یا تفسیر شکست آرسنال می‌توان به رخدادهای آخر بازی روی آورد. پلان ب ونگر با اخراج پوگبا و ده نفره شدن یونایتد چه بود؟ روی آوردن قابل پیش‌بینی به الیور ژیرو در آن پانزده دقیقه باقیمانده؟ ژیرو فقط شش بار توپ را لمس کرد و توپی را روانه دروازه نکرد و از همه مهم‌تر توپی برایش سانتر نشد. توپچی‌ها بازی برابر یوناتید ده نفره را با ژیرو، لاکازت، سانچز، رمزی، ایووبی و ولبک به پایان بردند، با شکست.
در صف منچستری‌های لینگارد بعدازظهر دلپذیری را با زدن دو گل سپری کرد… ولی آن بعدازظهر به او تعلق داشت، به «DDG»، به داوید دخیا. توپ پانزده بار قاب دروازه «DDG» را نشانه رفت و سنگربان اسپانیایی یونایتد چهارده بار توپ را دفع یا مهار کرد. رکوردی که او را کنار ویتو مانونه دروازه‌بان ساندرلند برابر چلسی در ۲۰۱۴ و تیم کرول دروازه‌بان نیوکاسل برابر تاتنهام در ۲۰۱۳ در مهار توپ‌ها از زمانی جمع‌آوری آمار در لیگ برتر‌- از سال ۲۰۰۳- قرار داد. مهار توپ با ضربه لاکازت و آن دو دفع پیاپی در نیمه‌دوم حیرت‌آور بودند. سوت پایان را که به صدا درآوردند مورینیو او را «بهترین سنگربان جهان» خواند و ونگر نمایشش را خارق‌العاده.